Poetry of the fall

မမခင္ဦးစံပယ္သို ့တမ္းခ်င္း (၃)

မစ္ရွီဂန္မွာေတာ့
တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္တိုင္းျပည္ကေလးေပၚမွာ
ဒုကၡမိုးေတြေစြေစြရြာေနေရာ့မယ္
ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။

ေရႊ၀ါေရာင္ေအာက္ေမ့ဖြယ္
ရန္ကုန္လမ္းမေတြ
ေသြးနဲ ့မ်က္ရည္ မတိတ္ေသးဘူး
ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။

ေလျပင္းေတြမတိုက္ပါေစနဲ ့
မုန္တိုင္းေတြမလာပါေစနဲ ့။

၀သန္မိုးဟာ အျငိဳးၾကီးေတာ့မယ္
ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္
ကေလးေတြအျပင္မထြက္ပါေစနဲ ့။

ဒီမွာေတာ့
နီးလာသိန္းအဖမ္းခံရတဲ့ေန႔က
နယူးဂ်ာစီေရာက္ တင္းမိုးလြင္ရယ္ေလ
တယ္လီဖုန္းထဲမွာ ရွိုက္ၾကီးတငင္ငိုရွာတယ္။

၂၀၀၈ ဟာ အဆုံးအရုံးေတြၾကီးလြန္းလွတယ္
ဒိုရာသန္းေအး(ဘိလပ္ျပန္သန္း)
ပဒိုမန္းရွာ
လူထုေဒၚအမာ
ေမရွင္
၂၀၀၈မွာ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြမ်ားလြန္းပါရဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ျပန္ရလိုက္တာကေတာ့္
ဦး၀င္းတင္တစ္ေယာက္တည္းပါပဲေလ။

မေန႔က အင္တာနက္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္
အင္းစိန္က ေစ်းသည္မေလးေတြ
ဦး၀င္းတင္ အိမ္ေရွ ့သြားေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္တဲ့။

“ဒီဆရာၾကီးက ငါတို ့ဘ၀ေတြကို
ကယ္တင္ေပးနိုင္လိမ့္မယ္”

ေစ်းသည္မေလးေတြ ယုံၾကည္သလို
ကြ်န္ေတာ္တို ့ယုံၾကည္ဖို ့လိုတယ္။

ယုံၾကည္ခ်က္က
ျမားကိုေျဖာင့္ေစတယ္
တရားကို ေစာင့္ေစတယ္။

ယုံၾကည္ခ်က္က
ဓားကို ထက္ေစတယ္
အားကို တက္ေစတယ္။

ယုံၾကည္ခ်က္က
တပ္ဦးကေန ခ်ီလိမ့္မယ္။

ယုံၾကည္ခ်က္က
အလံကို ျမင့္ျမင့္ထူလိမ့္မယ္။

မၾကာခင္
ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ေတာ့မယ္။

တကယ္ပါ
အေမရိကန္ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ
တစ္ေယာက္တည္း
တိုင္းျပည္ကို လြမ္းရတာ
အရသာ အရွိဆုံးပါပဲ။ ။

ေအာင္ေဝး
(ေအာက္တိုဘာ ၁၀ - ၂၀၀၈)